Begin deze week zat ik midden op de dag in de zon te genieten van een kop koffie. Als studente en freelance vertaalster kan ik mijn tijd gedeeltelijk zelf indelen, en overdag iets anders doen en 's avonds werken.
Terwijl ik daar zat dacht ik na over wat ik deze keer zou gaan schrijven. Het verzoek was iets over het thema Vrijheid. Een heel begrijpelijk verzoek, aangezien mijn blog verschijnt op 4 mei: Dodenherdenking.
Nu zit ik achter mijn bureau en worstel met welk aspect van vrijheid ik zal belichten. Ik kan het hebben over mijn moeder die tijdens de Tweede Wereldoorlog gedurende de Slag om Arnhem opgesloten zat in een kelder en overleefde op een halve appel. Ik kan het hebben over de vrouw van mijn klasgenoot die niet terug kan naar haar geboorteland omdat ze stateloos is en dus geen paspoort heeft. Ik kan het hebben over mijn collega die het moeilijk heeft omdat nij (zie mijn blog van 30 maart 2012) een andere seksuele geaardheid heeft. Ik kan het hebben over mijn vrienden die vanwege hun huidskleur anders behandeld worden. Ik kan het hebben over…
Ik bedenk me dat vrijheid hand in hand gaat met verplichtingen en beperkingen. Net zoals ik recht heb op vrijheid, heeft ieder ander mens dat. En als ik mijn recht uitoefen, kan dat betekenen dat ik een ander krenk of nijn (zijn/haar) vrijheid inperk. Dat betekent dus dat ik niet helemaal kan doen en laten wat ik wil.
Maar de vrijheden die ik heb zijn groot genoeg, zelfs al moet ik rekening houden met anderen.
Het is vandaag mooi weer en ik besluit vanmiddag een paar uurtjes in de tuin te gaan werken. Voor mij is dat vrijheid: zelf mijn tijd kunnen indelen.
Monique Zwanenburg Widingsjö (Sollentuna)