Het is rustig tijdens de taalcoachavond deze week. De een is jarig en wil de avond met haar gezin doorbrengen. De ander voelt zich niet lekker en een derde neemt afscheid van expatvrienden, die naar het andere eind van de wereld vertrekken.
En zo komt het dat ik alleen met C. aan tafel zit. Als ik thee voor haar zet, vertelt ze me dat deze avonden 'Nederlands' goed voor haar zijn. Ze heeft jaren geleden al haar Nederlands B1 en Inburgering gehaald, maar enkele jaren Canada en een ernstig auto-ongeluk drie jaar geleden hebben erin gehakt. Ze zoekt voortdurend naar de juiste Nederlandse woorden. Ik schenk haar in en stel haar gerust dat ze het waarschijnlijk niet kwijt is, maar dat ze de 'ingang' in haar hoofd terug moet vinden.
Ze heeft een verhaal op papier voorbereid. Haar belevenissen van deze week: een beugel voor haar dochter, een zakenreis naar Antwerpen van haar man. We spreken over beugels en de schoonheid van Antwerpen. Ze vertelt ook dat ze deze week geschilderd heeft en ze heeft zelfs enkele van haar doeken meegenomen, keurig ingepakt. We bekijken ze samen en zo komt het gesprek op het plezier van schilderen en tekenen. Ze zoekt naar woorden. Ik geef haar tijd om ze te vinden.
Ondanks het geanimeerde gesprek, hebben we tijd over. Het is toch anders als je met twee aan tafel zit dan met vijf of zes. Daarom haal ik boven wat spullen van mijn bureau ter inspiratie. Zij kiest voor een verhalenbundel, een kersverse uitgave ter gelegenheid van de Literatuur Stimuleringsprijs Eindhoven 2010, LIST. De avond ervoor ben ik naar de uitreiking van die prijs geweest waar de vijf finalisten hun verhaal voordroegen. Ze waren allemaal goed, vertel ik C, maar het verhaal Blauw van de winnares Anneke van Wolfswinkel raakte me het meest. C stelt voor om het hardop voor te lezen. Goed idee.
Ze noteert woorden die ze niet kent, 'feilloos' en 'schimmig' en ze vraagt me uitleg over 'floept', 'ruisende rokken' en 'plukt een pluisje van het vloerkleed'. Ze lacht als ik een denkbeeldig pluisje van het kleed trek. 'Ze lijkt op mij, dat doe ik ook!'
Ik zie haar naarmate het verhaal vordert vaker glimlachen om een zin, en knikken als ze begrijpt wat ze leest. Het verhaal is eenvoudig. Een jonge vrouw in Eindhoven wacht met gemengde gevoelens de komst van haar Japanse internetvriendin af en maakt ondertussen haar design appartement in de Witte Dame schoon. Aan het eind van het verhaal, zijn C. en ik stil en genieten even na. Volgens mij is C. weer verder teruggekomen.
Ingrid Magilsen (Eindhoven)