In de twee jaar dat ik Nederlandse les gaf als vrijwilliger in buurthuis Al Mawadda in Slotervaart heb ik maar weinig dinsdagavonden hoeven af te zeggen. Behalve in juni 2001. Ik kondigde aan dat ik maar liefst drie dinsdagen moest verzuimen, maar met een goede reden: de 'joef' ging trouwen en na de trouwdag twee weken op huwelijksreis.
De reactie van de leerlingen op die mededeling was hartverwarmend. De eerste les na de huwelijksreis kreeg ik kleine lieve cadeautjes zoals een roos met een felicitatiekaart en een heus 'huwelijksbootje' in een fles. Content met deze feestelijke aandacht ging ik weer snel verder met de taallessen. Ik had per slot van rekening al drie weken verzuimd. Ik wilde verder geen lestijd verspillen.
De heren kwamen echter wel terug op mijn huwelijk, een jaar na dato.
Zonder blikken of blozen vroeg de brutaalste van de groep of ik al een kind verwachtte. Ik was nu al een jaar getrouwd, dus... Een beetje van mijn stuk door deze openhartige vraag, stamelde ik wat over 'wachten met kinderen krijgen', wat hoofdschuddend door mijn leerlingen werd ontvangen. 'Joef' had nog het een en ander te leren, dat was duidelijk.
De leerling die het beste Nederlands sprak, bracht namens de groep een goedbedoeld advies uit: 'Misschien moest ik maar eens aan de Ramadan meedoen, dat is goed als je kinderen wil krijgen.'
'Onthouding om kinderen te krijgen?' vroeg ik vol ongeloof. Ik werd ook een beetje lacherig van het bemoeizuchtige advies van mijn klas.
'Maar als de zon onder is, mag je gewoon van je weet wel doen', legde mijn adviseur uit. De overige leerlingen zaten bevestigend te knikken en keken me verwachtingsvol aan, blij met het goede advies dat hun medeleerling had gegeven.
'Het is goed met jullie', besloot ik de ongevraagde adviessessie, 'ik ga een beetje mijn s leven met jullie bespreken, jullie krijgen wel beschuit met muisjes te eten als het ooit zo ver is.'
Met frisse tegenzin gingen de heren weer verder met de taalles.
Ingrid Magilsen (Eindhoven)
www.magilsen.nl.