Je denkt dat ná je promotie alles anders wordt. Dat er een nieuwe fase aanbreekt nu je Doctor bent. Dat de zon altijd zal schijnen en je vrolijk glimlachend door het leven zult gaan. Tijdens je promotie maak je al plannen voor wat je daarna allemaal zult gaan doen. Je naasten en de vrienden die je jarenlang hebt verwaarloosd zullen eindelijk weer volop aandacht van je krijgen. Je hoofd is vrij, dus nu zul je ook van iedereen alles kunnen onthouden. Geen pijnlijke vragen meer zoals „wordt jouw dochtertje nou 2 of 3?“ en „had je man nou een baan in het onderwijs of heeft ie een eigen zaak?“ Nee, vanaf nu kan iedereen weer op je rekenen. En je gaat ook weer tijd in jezelf investeren. Oude hobby’s zoals tekenen wil je weer opnemen. Je wilt eindelijk je Zweeds opfrissen en als het even kan, met Fins en Italiaans beginnen. Je moet beslist weer eens een cursus buikdansen gaan volgen. En wou je niet altijd al een roman schrijven? Hoe dan ook, nadat de stress van het doctoraat weg is, zul je weer bruisen van energie. Je valt niet meer te pas en te onpas in de metro of op een parkbank in slaap. En je gaat eindelijk eens verhuizen naar een grote, centraal gelegen woning. Zo eentje met een parketvloer en hoge plafonds waar je steeds van hebt gedroomd. Het proefschrift is klaar, het leven kan beginnen.
Maar zo werkt het niet. De bladeren vallen in Berlijn, het wordt vroeg donker en je stapt nog wel eens met het verkeerde been uit bed. Er hangt een bordje met ‚Dr.’ naast je deur, maar er staat niet méér op je bankrekening dan daarvoor. Zodoende kun je je dat droomappartement nog niet veroorloven. Je hebt nog steeds te weinig tijd en energie om al je vrienden te bellen, een avond te zitten tekenen of een nieuwe taal te leren. Gisteren zat je als vanouds weer in de bus te knikkebollen en je geheugen is er ook al niet op vooruitgegaan (het zal de leeftijd wel zijn). Maar je hebt je wél aangemeld voor een cursus buikdansen. En die roman? Voorlopig hou je het maar bij een blog.
Janneke Diepeveen (Berlijn)