Een van de leerlingen van de Nederlandse taallessen, die ik tien jaar geleden gaf in het buurthuis Al Mawaddah in Slotervaart, nodigde mij uit voor een hele speciale gebeurtenis: de oprichting van een Scoutingclub in Slotervaart.
Op zaterdagmiddag toog ik naar het buurthuis waar zich al een grote groep ouders en kinderen had verzameld. Ik werd als juf van harte welkom geheten en kreeg baklava en thee aangeboden. Lekker, ik hou wel van zoet.
De openingsmiddag startte met een quiz voor de kinderen. De voorzitter van Al Mawaddah was de quizmaster. Een van zijn vragen was: `Wat is de hoofdstad van Nederland? Een van de teams reageerde snel met: 'Amsterdam'
`Fout', riep de quizmaster triomfantelijk, `het is Den Haag!'
De kinderen morden dat dit niet klopte. De quizmaster draaide zich naar het ouderpubliek, maar zij wisten geen van allen wie er nu gelijk had.
Zou het gepast zijn om nu mijn mond open te doen of zou dat betweterig klinken? vroeg ik me af.
`De kinderen hebben gelijk,' zei ik ten slotte, `Den Haag is de regeringsstad, Amsterdam is de hoofdstad.'
De quizmaster en de kinderen gingen opgelucht verder.
Daarna was het de beurt aan Fatima, zij vertelde over haar hobby. Ik schaamde me voor mijn eigen vooroordeel toen ik merkte dat ik hoogst verbaasd was dat haar hobby 'Paardrijden' bleek te zijn. Ze vertelde met een harde 'g' en 'r' dat ze graag paardreed en hoe ze dagelijks in de manege een paard verzorgde en hoe haar paardrijkleding eruit zag. De cap stond haar goed.
Ten slotte was het tijd voor de finale van het feestprogramma met een zeer speciale gast, de Akela van een zusterscoutingclub in Geuzeveld als ik het goed onthouden heb. Zij was slecht ter been en kwam op krukken het podium op. Ze vertelde dat ze zeer verheugd was dat ze hier tijdens deze openingsbijeenkomst was uitgenodigd en dat ze hoopte dat de kinderen veel plezier zouden beleven tijdens hun scoutingavonturen.
Ze herinnerde zich speciaal nog een Jamboree, dat is een wereldscoutingbijeenkomst, voor niet-scouting kenners onder u, van jaren terug in Kopenhagen waar niemand minder dan de huidige koning van Marokko als jongetje van een jaar of tien aanwezig was. Er ging een golf van bewondering door de zaal. Deze mevrouw had de koning in levende lijve ontmoet!
Aangevuurd door het enthousiasme in de zaal, vertelde zij verder: Ze zou nooit vergeten hoeveel plezier de koning als jongen 's avonds had gehad met de andere jongens in de tent.
Het bleef plots doodstil in het zaaltje. Ik drukte mijn mond stijf op elkaar om niet in de lach te schieten. Dat zou pas ongepast zijn geweest.
Ingrid Magilsen (Eindhoven)
www.magilsen.nl