In memoriam Christina Suprihatin
Op 10 april 2021 is Christina Suprihatin overleden. Zij voelde zich in de eerste maanden van 2021 regelmatig moe en ze maakte zich zorgen over haar gezondheid. Daar kwam bij dat ze ongerust was over de coronasituatie in Indonesië en over de gevolgen van de pandemie voor haar gezin en haar werk. Ze had in het afgelopen jaar namelijk verschillende familieleden verloren aan COVID-19. Christina was dan ook bijzonder opgelucht dat ze behoorde bij één van de categorieën die als eerste gevaccineerd werd. Hoewel haar gezondheid te wensen over liet, vertrok zij na haar vaccinatie begin april met haar gezin naar Centraal Java voor een bedevaart naar de plaatsen waar haar familieleden begraven zijn. Dat is traditie voor de meeste Javanen in het kader van de Ramadan. Deze reis was haar initiatief, haar man en zoon volgden haar daarin. De eerste bestemming was Pati, de stad waar familieleden van haar man begraven liggen, vervolgens naar Yogyakarta waar de ouders en andere familieleden van Christina begraven zijn. In Pati sloeg het onheil toe, de suikerziekte waaraan ze al heel lang leed, verslechterde plotseling dramatisch. Ze werd met spoed opgenomen in het ziekenhuis en ze is een kleine week later op 57-jarige leeftijd overleden. Enkele dagen nadien is ze begraven in haar geboortestreek rond Yogyakarta, de eindbestemming van haar reis en van haar leven.
Christina was een bevlogen neerlandica. Direct na haar middelbare school startte ze in 1982 met haar studie Nederlands aan de Universitas Indonesia (UI) in Depok, vlakbij Jakarta. Vervolgens werd zij in het kader van een speciaal samenwerkingsprogramma tussen Indonesië en Nederland als getalenteerde en gemotiveerde studente in de gelegenheid gesteld om gedurende de jaren 1988 – 1991 haar studie Nederlands te vervolgen en af te ronden aan de vakgroep Dutch Studies van de Universiteit Leiden. Direct na haar terugkomst uit Leiden is zij in dienst getreden van de vakgroep Nederlands van de UI. In januari 2015 promoveerde Christina op een onderzoek naar de koloniale ruimte en ideologie in het werk van enkele Indische schrijfsters, getiteld: Ruang Kolonial dan Ideologi Huisje-Boompje-Beestje dalam karya Perempuan Penulis Hindia-Belanda.
In de loop der jaren ontwikkelde Christina zich steeds meer tot een belangrijk persoon binnen de UI en tot een centrale figuur in de Indonesische neerlandistiek. Ze publiceerde tal van wetenschappelijke artikelen op het gebied van Indisch-Nederlandse en Indonesische literatuur in boeken en (internationale) tijdschriften. Ook was ze in de jaren 2016 – 2019 hoofd van de vakgroep Nederlands aan de UI en sinds september 2019 was zij hoofd van Post Graduate Program of Literature, Faculty of Humanities aan de UI. Ten slotte was zij nog voorzitter van het comité dat het Zevende Kongres Studi Belanda in Indonesia organiseert (een congres dat in 2020 had moeten plaatsvinden, maar dat door de coronasituatie is uitgesteld).
De dood van Christina is niet alleen een groot gemis voor de UI, maar eigenlijk voor de gehele Indonesische neerlandistiek. Haar overlijden is echter ook een groot gemis op persoonlijk vlak. Zij was warm, hartelijk en hulpvaardig. Ze stond voor iedereen klaar, of dat nu studenten, collega’s of gastdocenten waren, je kon een beroep op haar doen. In Indonesië ontving ze haar gasten zeer hartelijk, niets was haar teveel en een prachtige rijstafel was wel het minste wat je ten deel kon vallen. Op bezoek in Nederland kwam zij het vliegtuig uit beladen met presentjes voor haar vrienden en kennissen en dat waren er veel. Christina was op innemende wijze altijd aanwezig, met kennis, aandacht en niet te vergeten met humor. Het was bijzonder om haar gekend te hebben.
Dat zij een alom gewaarde collega, een geliefde docente en een fijne vriendin was, bleek uit de overweldigende belangstelling bij de digitale afscheidsbijeenkomst die op zondag 25 april plaatsvond. Tal van sprekers uit binnen- en buitenland stonden stil bij haar overlijden en bij haar betekenis voor de Indonesische neerlandistiek. Door middel van muziek, gedichten en verhalen werd duidelijk dat zij een bijzonder persoon was en dat zij zeer gemist zal worden.
Christina, de kleine vrouw met de aanstekende lach blijft in onze herinnering.
Zahroh Nuriah
Marc le Clercq