Acht jaar terug vroeg een vriendin van me, die toen bij het ROC in Breda werkte, of ik een cursus Nederlands wilde geven bij haar op de opleiding. Ik vond het een leuke afwisseling met mijn werk als tekstschrijver en toog daarom voor een week of twaalf op de woensdagochtend file-loos van Amsterdam naar Breda Noord.
De leerlingen volgden een studie waarbij ze werden klaargestoomd voor een verkoopfunctie in de techniek. Deze verkopers in spe waren bepaald niet op hun mond gevallen. Ze waren beleefd en luisterden naar mij, maar hadden altijd een weerwoord klaar.
Verder deden ze weliswaar precies wat ik vroeg, maar zeker niet meer dan dat. Naar mijn idee is de grote boosdoener hier het klassikale onderwijs waar eigen initiatief en creativiteit worden afgestraft. Hoog tijd om dat te doorbreken, vond ik.
Attractieverhuurbedrijf
Ter voorbereiding van een eerste opdracht, belde ik Moonen, een attractieverhuurbedrijf, en vroeg een medewerker die verantwoordelijk was voor verkoop, hoe zij reclame maken voor hun bedrijf. Ook vroeg ik of ik Moonen als casus mocht gebruiken in de klas en beloofde ik dat ik de beste ideeën weer aan hem zou doorgeven. De medewerker van Moonen was benieuwd waar mijn leerlingen mee zouden komen. Ik ook.
Ik vertelde de klas over Moonen en over de manier waarop ze reclame maakten en deelde ter illustratie de verhuurcatalogus en ander reclamemateriaal uit. In het studieboek behandelden we enkele verkoopmiddelen als de advertentie, flyer en poster en daarna gaf ik ze een open opdracht om zelf met iets te komen om aandacht voor attractieverhuur van Moonen te krijgen.
Ze zaten me glazig aan te staren
Ze zaten me glazig aan te staren.
`Hebben jullie vragen?' vroeg ik.
`Wat moeten we nu maken juf, een flyer of een poster?'
`Dat mogen jullie zelf verzinnen?'
Dus het is genoeg als we een poster maken?
'Dat kan', zei ik, 'maar het mag ook iets anders zijn.'
De blikken verhelderden niet echt. Ik kon nu wel met één vaste opdracht komen om een flyer te maken, maar ik wilde ze liever even laten zwemmen. Ik wilde ze laten ontdekken dat ze ook zelf wat konden verzinnen.
'Laat me volgende week een ontwerp zien van je idee,' zei ik. 'Dat is jullie huiswerk.'
Een diepe collectieve zucht ging door de klas.
Bierviltje
De week erna kreeg ik een groot aantal a4-tjes en een bierviltje met een gat erin.
'Wat is dit?' vroeg ik de maker.
'Dat is een bierviltje met een gat erin', zei hij droog.
'Wil je je idee presenteren?' vroeg ik hem.
Natuurlijk zei hij. Het is bedoeld als spelletje. Bedenk dat ik hier een bierflesje heb en mijn vrienden en ik hebben allemaal van die bierviltjes. We kunnen dan doen wie de meeste viltjes om zijn flesje kan gooien. Een dom spelletje gewoon. En dan staat er op die viltjes 'Speel een spelletje www.moonen.nl'
'Heel goed idee!, zei ik.
'Maar hij heeft bijna niets gemaakt,' wierpen zijn klasgenoten tegen.
'Ja, wij zijn veel meer van plan', zei een van hen. 'Wij organiseren een heel feest met Moonen attracties en maken daar een videoclip van.'
Dat klinkt ook goed', zei ik en 'een hoop werk,' voegde ik daar aan toe. 'Een eenvoudig idee als een bierviltje met een gat erin, vraagt een kleinere investering, terwijl het misschien net zo veel aandacht krijgt als die videoclip.' zei ik. 'Ik kan er naast zitten. Dat zouden we moeten testen.'
Hij verzon zelf iets
'Maar ik ben om een andere reden heel gelukkig met dit bierviltje,' zei ik tegen de groep. 'Hij heeft niet geprobeerd mij tevreden te stellen door aan te komen met een flyer van dertien in een dozijn. Hij verzon zelf iets. Misschien werkt het, misschien niet, maar het gaat mij erom dat hij iets nieuws probeert. Dat brengt je vaak verder dan precies doen wat de leraar van je vraagt. Daarom word ik zo gelukkig van een bierviltje met een gat erin,' zei ik enthousiast.
Ik ben niet zo goed in gedachten lezen, maar nu las ik heel duidelijk van hun gezichten: 'Gek mens.'
Ingrid Magilsen (Eindhoven)
www.magilsen.nl