Als de deuren op Zürich Flughafen opengaan, kijk ik gespannen toe. Vanwaar ik zit, heb ik een goed zicht op alle passagiers die door de schuifdeuren naar buiten komen. Toch lijkt het mij beter om wat dichterbij te gaan staan, zodat ik Bakker zeker niet kan missen. Wat heeft hij toch veel lookalikes. Oe, een man met een hoed. Is Bakker een hoedendrager? Hm, een schrijver en een hoed. Het zou kunnen. Mijn gedachten dwalen af, maar dan gaat m’n telefoon. Jeetjemina, het is Bakker aan de andere kant. ‘Ben je er al?’ vraag ik. ‘Nou ál?’ bromt hij. Hij klinkt nors. Ik kijk om me heen om te zien of hij dan toch ongezien langs me heen geglipt is. Misschien toen ik over die schrijver met die hoed aan het dagdromen was. Maar nee, Bakker staat in Aankomsthal 1 en ik in 2. Hoe is dat nu weer mogelijk!? ‘Blijf waar je bent, ik kom eraan.’ Dit onverwachte begin mag geen voorbode zijn voor de rest van het bezoek.
Later op de dag vindt de workshop met de kinderen van de Nederlandse school in Zug plaats. Het boek dat centraal staat is Perenbomen bloeien wit. Bakker neemt voor de klas achter een schooltafel plaats. Hij zit ontspannen, benen gekruist, handen in elkaar gevouwen, ellebogen gespreid.
Na een voorstellingsrondje laat elke leerling een voorwerp zien dat een persoonlijke betekenis voor ze heeft en gerelateerd is aan het boek. Bakker speelt hier heel aardig op in. Hij stelt de leerlingen vragen en geeft aan hoe híj het verband tussen het meegebrachte voorwerp en het boek ziet. De leerlingen zijn duidelijk onder de indruk van hem en het is dan ook niet verwonderlijk dat ze de hele workshop aan zijn lippen hangen. De workshop wordt afgesloten met een door een leerling gemaakte Kahootquiz. Achteraf zegt de docent dat Bakkers bezoek het hoogtepunt van het schooljaar is.
Meritha Paul (Londen)
Lees de uitgebreide versie van het eerste deel van Bakkers bezoek op merithapaultranslations.wordpress.com.