Na de cursus literatuur en cultuur in Århus, Denemarken, zou het er voor mij opzitten. Ik zou het studentenleven vaarwel zeggen, en fulltime als freelance vertaalster aan de slag gaan. Ik had me daar volledig op ingesteld en alleen als er een baan vrij zou komen op het instituut waar ik de afgelopen jaren gestudeerd heb (het tolk- en vertaalinstituut aan de universiteit van Stockholm, kortweg TÖI), zou ik daar willen werken.
En of de duvel er mee speelt, vlak voor de zomervakantie kwam er een vacature bij TÖI. Drie dagen voor ik naar Denemarken af zou reizen ben ik op gesprek geweest, en de dag voor vertrek kreeg ik te horen dat ik was aangenomen.
Sinds half augustus werk ik dus als administratief medewerkster op de universiteit. Zelf geef ik geen les, maar omdat het uitvoeren en begeleiden van cursusevaluaties een van mijn taken is, sta ik zo af en toe voor de klas. Deze evaluaties moeten tegenwoordig op de computer worden ingevuld, en ik bereid de enquêtes voor, licht docenten en studenten van te voren in over wat hun te wachten staat en wat er van hun verwacht wordt, en ga een kwartier voordat de laatste les is afgelopen naar het klaslokaal om de docent af te lossen.
De afgelopen weken waren er een paar kortere deelcursussen met onze eerstejaarsstudenten. En die studenten had ik allemaal al een keer gezien tijdens de oproep en registratie aan het begin van het academisch jaar. Vandaag was de laatste les van de deelcursus Introductie tolken en tolktheorie tijdens het tweede jaar van de opleiding voor gebarentolk.
Ik had me goed voorbereid, en had van onze docenten gebarentaal het gebaar voor dank je wel (Zweeds: tack) geleerd. Maar waar ik me niet op had voorbereid was op de grootte van de groep. Oké, het waren er maar vijfentwintig, maar toch. De zenuwen grepen me naar de keel, maar het is me gelukt mijn verhaal te vertellen en de studenten op weg te helpen. Toen de meerderheid klaar leek te zijn, wilde ik de klas bedanken. Ik maakte het gebaar dat ik de hele dag al had lopen oefenen. Er werd een beetje schamper gegrinnikt, en ik maakte nogmaals het gebaar en zei: “Bedankt voor jullie medewerking”. Gelukkig was er een student het lef had me te verklaren waarom er gegrinnikt werd: in plaats van de duim omhoog, de wijsvinger naar links en de overige vingers naar binnen gevouwen, had ik de duim naar links, de wijsvinger omhoog en de overige vingers naar buiten gevouwen.
Toen hij het voordeed zag ik het meteen.
Monique Zwanenburg Widingsjö (Sollentuna)
Bron: wikipedia
Bekijk het filmpje voor het juiste gebaar:
Bron: https://www.youtube.com/watch?v=fTQyXcDEB2A
Foto boven: Eva Dalin