Vandaag wil ik u meenemen naar de vorige eeuw, naar het jaar 1999. In die tijd woonde en werkte ik in Amsterdam. Als webredacteur van www.amsterdam.nl was ik gemeenteambtenaar. Nu was het in die tijd, en misschien is dat nu nog wel zo, mode dat ambtenaren iets maatschappelijks wilden doen in hun vrije tijd. Dat sprak mij aan en daarom ging op zoek naar een geschikte vrijwilligersklus voor mij.
In het lokale suffertje vond ik een vrijwilligersklus met mijn naam erop - ja, Amsterdam, die wereldstad, heeft ook lokale suffertjes. Er werden vrijwilligers gevraagd door een Marokkaanse buurtvereniging, Al-Mawadda, wat zoiets betekent als de vriendschap op de hoogste vorm vanliefde, om eerste generatie Marokkanen die hun hele leven hard hadden gewerkt, bijvoorbeeld in de hoogovens, en nooit de tijd hadden genomen om Nederlands te leren, twee uur in de weekNederlandse les te geven. Zo konden ze op hun oude dag beter met de kleinkinderen praten. Dat leek me wel wat. Gezellig met een groepje Marokkaanse opa's en oma's in een rustig tempo Nederlands oefenen. Kopje koffie erbij, of nee, muntthee. Bovendien gaf me dit ook de kans om buurtbewoners in Slotervaart te leren kennen. Beter persoonlijk dan van verhalen uit de krant. Zo sloeg ik twee vliegen in een klap. Helemaal goed.
Daarom belde ik het nummer dat in de krant stond om me op te geven. Een verkeerd nummer. Het begon al goed. Via het stadsdeel Amsterdam Slotervaart, die ook bij het initiatief betrokken was, kwam ik uiteindelijk bij de juiste contactpersoon terecht en zo kwam het dat ik op een vrijdagavond na het avondgebed een klein deurtje inglipte achterin de moskee aan het August Allabéplein.
Ik voelde me niet helemaal op mijn gemak in het donkere gangetje waar oudere mannen mij vanaf de kant aanstaarden. Een zure sokken lucht alom. Snel de trap op naar boven naar het lokaaltje waar ik werd verwacht. Er waren meer vrijwilligers die de eerste test van het verkeerde telefoonnummer hadden doorstaan, zag ik. En een delegatie van het bestuur van Al Mawadda zat klaar aan een rijtafeltjes voor een schoolbord. Mooi, hier werd vaker lesgegeven.
De voorzitter nam het woord in het meest onverstaanbare Nederlands dat ik ooit had gehoord. Die goede man mocht zelf ook wel eens op cursus. Omdat ik graag wilde weten wat de bedoeling was, deed ik enorm mijn best om toch zijn boodschap op te pikken uit zijn onbeholpen woorden. Hij deed ook zijn best, dat zag ik.
Wat ik begreep was dat er drie Marokkaanse buurtverenigingen waren die op zoek waren naar vrijwilligers. En dat ze vanavond de geïnteresseerden gingen indelen bij de verschillende taalinitiatieven. Eerst was er een cursus overdag aan de beurt. Dat ging mij niet lukken, dan moest ik werken. Dit was een cursus met kinderopvang begreep ik. Kinderopvang? Voor opa's en oma's die oppassen wellicht. Ik bedacht me dat dit een taalcursus voor jonge moeders moest zijn en natuurlijk wist ik dat er veel jonge vrouwen naar Nederland komen om hier te trouwen. Goed idee van die kinderopvang.
Daarna waren de avondbijeenkomsten aan de beurt. Hier meldde ik me voor aan. De voorzitter keek me vragend aan. 'Dat zijn alleen mannen' zei hij. Tenminste dat begreep ik uit zijn woorden. `Dat vind ik prima', zei ik. Ik stelde me een groepje eigenwijze opa's voor die niets van me wilden aannemen en onder het genot van een glaasje muntthee de laatste roddels gingen doornemen, in het Marrokkaans. Ach, ik verzon wel iets.
Toen alle vrijwilligers waren opgedeeld, vertelde de voorzitter dat we eerst zelf een cursus zouden krijgen. Een lerares van de pabo gespecialiseerd in taalonderwijs zou ons inwijden in het NT2-onderwijs. Ik was blij verrast. Kreeg ik zomaar een cursus NT2-onderwijs cadeau. Dat leek me wel wat. Eerst drie dinsdagavonden `train-de-trainer' voordat ik zelf aan de slag mocht.
Aan het einde van deze bijzondere kennismakingsbijeenkomst bedankten de voorzitter en de andere bestuursleden ons hartelijk met een stevige hand en tevreden liep ik het trappetje af naar buiten de frisse avondlucht in. Ik had er zin in.
(wordt vervolgd)
Ingrid Magilsen (Eindhoven)
www.magilsen.nl